Świętego Rocha

Zapala bulwy cebulastych cerkiew Kremla

Rozleniwiona caryca nie może sobie przypomnieć

Co było podane na podwieczorek złote pierogi

Gęsty miód gdański czy słój kandyzowanych jazgarzy

Ręką zjeżoną od kolców pierścieni wtyka 

jak łopatę do pocałunku małemu Piotrusiowi

Samowładca Wielkiej Małej i Białej Rusi

W pałacowych kuchniach gdakają noże i śpiewa drób

dobywającze swych dziobów poddańcze westchnienia

carewicz Piotr bawi się strzelaniem z armaty

nabijanej rzepą do parobków o oczach

zaokrąglonych ze strachu

W oczach pękają mu race trzeszczą

szmermele dławią się fontanny iskier