Szpitalna

Powrót z wojny

Na tapczanie układa symetrycznie ręce

i nogi i tułów głowę miękko kołysze

Marianna stoi i niemo porusza wargami

na których opisano kilkuletnią nieobecność

on wszedł do niej zbutami

nie zgasiwszy światła pokrył ją szybko

otwarła okno by wypompować tłusty odór alkoholu

błoto które naniósł znikło bez śladu

to co zostało z bajecznej Kukanii

jest oceaniczną gąbką Marianna całuje

czaszkę o pojemności trzech litrów

i unosi ją pod słońce