Starobojarska

Anna i profesor

wiecznie nieogolony i zgarbiony profesor

o skomplikowanym nazwisku kończącym się

na zestrój rsky wyciągniętym językiem

nawilżył glebę warg przed chwilą

telefonował zet wywoływał w nim zawsze

uczucie abominacji co porabiasz ryknął

promyki słoneczne przemykały chyłkiem

jak zające po pokonaniu dużych jak sieć

oknach firanki załamywały się płasko

Anna uważnie na niego patrzyła

minął rok powiedziała. Spojrzał na nią

wilgotnym językiem przeczołgał nadpsuty
rozkołysany ząb, który milczał jak grób

po brzegi wypełniona wodą karafka

grała światłem bladym i różowym

w pokoju panowała cisza nieruchoma

bryła powietrza nie zapraszała do rozmów