Poleska

Wędki

Ziemia była miękka i ciepła zamaskowany gazetami

w taniej pasiastej koszuli siedziałem nad wędkami

na dnie rzeki miedziany piasek pielęgnował ciszę

w tej ciszy dni płyną bez pamięci dopóki kosooki minister

Nie upuści trzepoczącej chmury swój śmiertelny chorał

Jest bo ona mrukliwa i do żartów nieskora

/Tokować przecie nie zapomniała jeszcze/

cegłą śmiechu pogrąży ciszę w muzyce tanecznej

pułki brzęczących much żałobny kir wytoczą

Papierowa ogolona twarz będzie tchnąć świeżością