Poleska

Słońce nas spala deszcz moczy
Wiatr suszy mróz szczypie w oczy
Wszystko jest na swoim miejscu
Zapach pokojów zachował się ten sam

Wymarła pustynia szkolnych czasów

W kwadracie okna fabryka kapsli
Okienko nasze upstrzone przez muchy
W tym oknie biała poduszka ciszy

Żyjemy w oceanie ciemności

Skromnie i po małej łyżeczce
Na naszych szyjach jak na płocie
Wiszą gliniane garnki śmierci