Ołowiana

Wiaczowi

Spożywałeś surową trawę glinę i korę

pośród tłumu wytwornych desek

na kołdrach pękatych od żółtej ścinki

mądry i niemy jak ryba głębinowa

Z dala od królestwa marności i pychy

Milczał lipiec uczony archijerej

lał swoje woski i wiatry zaklinał

nieregularny archipelag chmur

gęstniał jak żelatyna farb Chagalla

Tylko nad tobą życie władzy nie miało

do kobiet i biesiady miałeś szczęście

widziałem cię jak zażerałeś się tanią 

wilgotną kiełbasą wypełnione gwiazdami 

oczy z troską omywały księżyc 

na śmierć czasu ci zbraknie

ale wzejdzie piękne słońce

zawsze będzie to trochę cieplej

wielki jak góra szczylu