Liniarskiego

Przewidzenia

Rzucałem trupiomatowymi kamykami bezmyślnie

podobne były do kuleczek mokrej waty krytej pleśnią

i głowiłem się jak to jest tam, po drugiej stronie

Na szwach podniebnych pod tkanką skroni

w tajemnicy muchy wspartej w otępiałych oczach

niewidzialny pajączek - prządł dzbani kołczan

Dwoił się w robocie troił poczwarzał i pięciorzył

przywarłszy ściśle do ziemi stawiał domek boży

Siny ze złości kamyk ma oczy unieruchomione

drewnianą ścianą nocy polodowcowy świetlik płonie

W powietrzu wisi potas i azot fosfor tlen i ozon

metale się utleniają porównuję ze zgrozą

Nieoczekiwanie nadchodzę pajęczą kolczugę grzebię

wychodzę wszystkimi drzwiami i zapadam się w siebie