Ludzie
Kacnelson Dora
1921-2003
Była córką Basewy i Barla Kacnelsonów, którzy uciekli ze Związku Radzieckiego do wolnej
już Polski.
Po 1939, kiedy Białystok był okupowany przez wojska sowieckie, przeniosła się wraz z rodzicami do Leningradu. Studiowała na
Uniwersytecie Leningradzkim, na wydziale filologii rosyjskiej. Po studiach
doktoranckich z polskiej literatury i po obronie doktoratu (1946–1949) Mickiewicz a twórczość ludowa, została skierowana przez Ministerstwo Szkolnictwa na Białoruś, gdzie prowadziła wykłady w Wyższej
Szkole Pedagogicznej w Połocku. W tym czasie często dojeżdżała do Wilna i w tamtejszych archiwach
pracowała nad polonicami literackimi i historycznymi, które wykorzystywała w późniejszych publikacjach. Poznała
wówczas wielu polskich naukowców, którzy pozostali na ziemi ojczystej. Ich losy opisała w
pracy Polscy naukowcy Wilna i Lwowa pod okupacją sowiecką, wydanej przez Instytut Kultury w Paryżu pod zmienionym
wbrew jej intencjom tytułem Polscy naukowcy Wilna i Lwowa 1939-1941. W 1961 otrzymała pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w
mieście Czyta na Syberii,
gdzie przebywała 5 lat. Badała wówczas w Okręgowym Archiwum Męczeństwa m.in. katalogi zesłańców,
znajdując w nich wiele dokumentów dotyczących polskich powstańców. Po poparciu protestu studentów,
niesłusznie wyrzuconych z uczelni, musiała opuścić Czytę. Przeniosła się do Drohobycza, gdzie spotkał ją podobny
los. W 1983 została wyrzucona z tamtejszej WSP za to, że wbrew zakazowi sekretarza partii pojechała
do Kijowana
IX Światowy Zjazd Slawistów. Była wiceprezesem gminy żydowskiej w Drohobyczu i równocześnie
wielką polską patriotką, była m.in. działaczką Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi
Drohobyckiej.
2016-12-09 08:00:59
2018-03-07 14:14:56
2018-01-21 18:56:17
2024-02-27 12:22:54