Ludzie

Efraim (Efroim) i Menasze wywodzili się z biednej warszawskiej rodziny żydowskiej. Pierwszych lekcji malarstwa udzielał im starszy brat, Józef. Studia artystyczne rozpoczęli w 1921 r. w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego. Od 1923 Menasze, a od 1924 także Efraim kontynuował naukę w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowniach   Władysława Skoczylasa i Tadeusza Pruszkowskiego, jak głosi anegdotyczny przekaz za naukę płacił tylko jeden z nich, na zajęcia zaś przychodzili na zmianę. Od 1933 eksponowali wspólnie tworzone dzieła sygnowane tylko nazwiskiem, toteż odróżnienie ich twórczości jest bardzo trudne. Często bywali na plenerach w Kazimierzu. W 1939 r. przybyli do Białegostoku wraz z fala uciekinierów z Warszawy. Brali udział w życiu artystycznym miasta pod sowiecką okupacją. Po Zagładzie białostockiego getta zostali wywiezieni do obozów hitlerowskich, najpierw Stutthofu, potem Flossenburga. Obaj zginęli w przededniu zakończenia wojny.