posłuchaj

Strona wykorzystuje COOKIES w celach statystycznych, bezpieczeństwa oraz prawidłowego działania serwisu.
Jeśli nie wyrażasz na to zgody, wyłącz obsługę cookies w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Zgadzam się Więcej informacji

Ludzie

Lemkin Łemkin Lomkin Rafał
1900-1959

Urodził się w rodzinie Józefa Lemkina i Beli z d. Pomeranz. Jego ojciec prowadził wydzierżawione gospodarstwo rolne. Miał dwóch braci. W 1919 ukończył gimnazjum w Białymstoku, w latach 1919-1920 odbywał służbę wojskową.

Był absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, w latach 1925-1926 podróżował po Europie, gdzie uczęszczał na wykłady z zakresu nauk społecznych, m.in. w HeidelberguBerlinie i na Sorbonie. W 1927 obronił pracę doktorską napisaną pod kierunkiem Juliusza Makarewicza. Po studiach pracował jako sekretarz w warszawskim sądzie apelacyjnym, w tym czasie wydał dwa tomy opracowań w serii Jidisze juridisze Bibljotek. Pełnił funkcję referendarza Sekretariatu Generalnego Komisji Kodyfikacyjnej, w ramach której przygotowywano projekt kodeksu karnego. Od 1927 był członkiem-korespondentem Międzynarodowego Biura Unifikacji Prawa Karnego. Uczestniczył w polskich delegacjach na Konferencje dla unifikacji prawa karnego w Paryżu w 1931, Madrycie w 1933 i Kopenhadze w 1935. Od 1930 lub 1931 był podprokuratoremds. karnych skarbowych najpierw w sądzie okręgowym w Brzeżanach (woj. tarnopolskie), następnie w sądzie okręgowym w Warszawie. Od 1934 prowadził praktykę adwokacką w Warszawie przy ul. Kredytowej 6.

Na początku 1940 z terenów pod okupacją sowiecką przedostał się przez Litwę do Szwecji. Wiosną 1941 zamieszkał w USA, gdzie pracował jako doradca Bureau of Economic Warfare, Foreign Economic Administration i Departamentu Wojny. W latach 1942-1943 napisał swoją najważniejszą książkę The Axis Rule in Occupied Europe (wyd. 1944), poświęconą pojęciu ludobójstwa. W procesie norymberskimzostał doradcą Roberta H. Jacksona, głównego oskarżyciela z ramienia USA. Od 1946 był konsultantem Komitetu Prawnego ONZ i razem z Henrim Donnendie de Vabresem napisał wstępny projekt Konwencji w sprawie Zapobiegania i Karania Zbrodni Ludobójstwa podpisanej 9 grudnia 1948. (Dz. U. z 1952 r. Nr 2, poz. 9). W latach 1948-1951 wykładał prawo międzynarodowe na Uniwersytecie Yale.

W 1951 i 1952 był nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla. W 1950 został odznaczony kubańskim Krzyżem Wielkim Orderu Carlosa Manuela de Céspedes, a w 1955 – Wielkim Krzyżem Zasługi Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec


WiT

2019-01-28 16:10:11